Lara H

Ik heb toen de kracht van hoop mogen ervaren.

If you had told me that I would become a victim of domestic violence, I would never have believed you.

Ik had er zelfs een mening over. Als je wordt mishandeld, uitgescholden, bedreigd of gekleineerd, dan ga je toch weg! Maar zo simpel is het niet, weet ik inmiddels uit eigen ervaring.

Ik heb altijd fijne relaties gehad, waar ik mij veilig en geborgen voelde. Ik zag het partnergeweld in deze relatie dan ook totaal niet aankomen. De red flags die er achteraf gezien vanaf dag één waren negeerde ik volledig. Ik was letterlijk verblind door verliefdheid.

Als gevolg ben ik alles kwijtgeraakt. Mijn bedrijf, spaargeld en inkomen. Mijn fysieke en mentale gezondheid. En het allerergste, mijn vertrouwen in mensen en mijn eigenwaarde. Het duurde jaren om te herstellen en echt te begrijpen wat er allemaal is gebeurd. En minstens zo belangrijk; hoe zorg ik ervoor dat me dit nooit meer overkomt? 

Ook ben ik mijn eigen gedrag gaan onderzoeken; waarom heb ik na de eerste tekenen van psychisch geweld en na de eerste klap mijn koffers niet gepakt?  Dat raakt mij nog steeds, dat ik het allemaal heb  laten gebeuren. 

Ik kwam tot het besef dat ik door een onveilige jeugd en onverwerkte trauma’s een negatief zelfbeeld had ontwikkeld. Als gevolg daarvan cijferde ik mijzelf binnen relaties compleet weg en durfde ik mijn grenzen niet aan te geven, uit angst de ander kwijt te raken. Ook ben ik extreem loyaal en iemand die niet snel opgeeft. Mooie eigenschappen, die me deze keer wel enorm in de problemen hebben gebracht.

Door alle gebeurtenissen was ik zwaar getraumatiseerd. Ik sliep amper, had heftige nachtmerries, continu hartkloppingen en de stress gierde door mijn lijf. Ik leefde elke dag in doodsangst, omdat het geweld ook na de breuk niet stopte en in allerlei vormen doorging.

Ik deed aangifte bij de politie. Met terugwerkende kracht moest ik een dossier opbouwen. Je bent getraumatiseerd, zit nog midden in het geweld en tegelijkertijd moet je bewijs verzamelen. Een haast onmogelijke opgave. Door het teruglezen en luisteren herbeleefde ik alles en ontwikkelde ik een posttraumatische stress stoornis.

During the declaration I knew; a solution must be found for all victims in the future. I then made up my mind that when this misery was over I would help others who find themselves in a similar situation.

Toen ik enigszins was hersteld ben ik digitaal onderzoek en cyber security gaan studeren en ontwikkelde een app om slachtoffers van huiselijk en online geweld op een laagdrempelige manier te helpen met digitaal bewijs verzamelen en een dossier op te bouwen. 

Ik heb toen de kracht van hoop mogen ervaren. Daarvoor zag ik alleen nog maar wat ik allemaal was kwijtgeraakt, was ik depressief, leefde continu in angst en kon ik amper functioneren. Op het moment dat ik weer hoop kreeg nam mijn denkvermogen ook weer toe waardoor ik kon studeren en alles op zijn plek viel. Het hebben van een doel en missie – het helpen van andere slachtoffers – gaf mij weer zelfvertrouwen en droeg enorm bij aan mijn herstel.

Ik kamp nog altijd met de gevolgen en ben nog steeds in therapie. De littekens zullen altijd blijven en mijn kijk op de wereld is voorgoed veranderd. Maar er is iets ontzettend moois uit een afschuwelijke situatie voortgekomen. Naast de app geef ik lezingen en workshops over online veiligheid. Niet meer als slachtoffer maar als iemand met de ervaring en deskundigheid om anderen het mij zo bekende leed te besparen.