Lara
“Repareer jezelf. Pak een oude hobby op of ga studeren. Doe iets. Met liefde en aandacht.”
Al in de laatste twee jaar van mijn relatie heb ik mijn hart gevolgd en ben ik een opleiding kunstgeschiedenis aan de Vrije Universiteit gaan volgen. Toen mijn relatie voorbij was, merkte ik dat het me niet meer lukte me te concentreren. Van mijn studie kwam niks meer terecht door PTSS klachten. De liefde voor kunst verdween alleen niet. Die veranderde van analytisch in de behoefte zelf iets te scheppen. Ik heb toen, inmiddels vijf jaar geleden, de basis gelegd voor wat nu uiteindelijk Voltooid Herstelde Tijd is geworden.
Wat ik merkte was dat er een taboe was op het bespreken van geweld. Deels merk ik dat dat komt doordat geweld altijd wordt neergezet als iets uitzonderlijks, iets dat eigenlijk niet hoort. En natuurlijk vind ik dat ook. Niemand hoort geslagen, mishandelt of misbruikt te worden. Maar tegelijkertijd is het er wel. In alle lagen van onze samenleving komt geweld voor en in die zin is het dus de normaalste zaak van de wereld. We hebben alleen nooit geleerd om er over te praten. Door de focus te richten op het herstel na huiselijk geweld, hoop ik dat taboe te doorbreken en hoop ik woorden en beelden te scheppen die er voor zorgen dat wij onze ervaringen kunnen delen. Want praten helpt en delen heelt.
Herstel is niet te plannen. Direct na het verbreken van de relatie begon mijn herstel met een serie lange gesprekken met een psycholoog. Iets belangrijks wat ik toen heb geleerd is dat het niet uitmaakt dat je valt, maar juist om hoe je overeind krabbelt. Glorieus vallen en even glorieus weer op staan noemde ik dat toen. Ook in de jaren daarna bleef mijn herstelproces grillig. Soms denk ik dat ik er ben. Dat het trauma echt helemaal verwerkt is, maar dan opeens blijkt dat ik toch nog worstel met de gevolgen van bijvoorbeeld een overprikkeld stresssysteem. Op mijn werk moest ik altijd heel alert zijn, continue kijken wat er fout kon gaan in bepaalde situaties. Ik heb geleerd dat dat niet goed voor mij is. Ik raak dan snel gestrest, en kan dat niet snel uitschakelen. Inmiddels begrijp ik dat dat bij mij hoort. Ik ben mezelf steeds meer gaan zien zoals ik ben en ben dat steeds meer gaan accepteren.
Mijn project gaat over zelfbeeld, herstel en schoonheid. Je kan deze metafoor op heel veel in het leven toepassen, maar voor mij gaat het over herstel na huiselijk geweld. Dat is de kern.
Op een gegeven moment zei een vriendin tegen me: “Jij verdient dit ook. Jij verdient ook een echt fijne relatie.’’ Dat was voor mij het moment dat ik besloot dat het echt anders moest en dat ik voorzichtig voor mezelf kon kiezen. Met het maken van die keuze stond ik pas aan het begin. Ze schetste een toekomst voor me, in plaats van dat ze benadrukte wat er mis was. Dat heeft mij enorm geholpen.
Als ik kijk hoe mijn leven er nu uit ziet en dat vergelijk met toen, is het gevoel van eenzaamheid me het meest bijgebleven. Het absolute dieptepunt was voor mij een moment dat ik midden in de nacht bij een opvanghuis aanklopte. Het was weer uit de hand gelopen thuis en ik was heel erg bang. Op dat moment deden ze niet open. Toen stond ik daar, alleen, in de regen, zonder geld en zonder telefoon. Als er toen iemand was geweest die alleen maar naar me had geluisterd en mij het gevoel had gegeven dat wat ik meemaakte vaker voorkwam en mij het gevoel had gegeven dat er een weg uit al die ellende was, dan had ik me al zoveel beter gevoeld. Misschien had ik mezelf dan niet als gebroken en abnormaal gezien. Overtuigingen waarvan ik me nu realiseer ik me dat ze er voor zorgen dat je niet meer voor jezelf wilt vechten.
Als ik met vrienden of vriendinnen praat, wil ik het ook kunnen hebben over dat wat schuurt of knelt of zelfs ronduit pijn doet. We leven nu in een wereld waarin dat verdriet en die pijn voortdurend worden buitengesloten, maar het hoort er bij. Een leven zonder pijn, verdriet of spijt is ondenkbaar. Je maakt in je leven zoveel mee. Mooie dingen, maar ook hele nare en verdrietige. Het hoort er allemaal bij. Om dat te bereiken moeten we als samenleving eerst echt leren praten over geweld en over herstel.
De lange weg van herstellen, vallen en opstaan heeft er bij mij voor gezorgd dat ik nu een completer en positiever zelfbeeld heb. De tegels leggen ook een lange weg af. Ze breken en dan zet ik ze met veel geduld en aandacht weer in elkaar. Maar dat gaat niet altijd in een keer goed. Soms blijkt de lijm niet sterk genoeg en valt er opeens weer een stuk af. Daar moet dan extra zorg aan worden besteed.
Als ik met mijn project één iemand een klein beetje hoop geef, is het al helemaal geslaagd. Ik ben nu dankbaar voor alles wat mij gevormd heeft. Dat gevoel van dankbaarheid en hoop, dat wil ik doorgeven.
Maak je je zorgen over iemand in je omgeving of heb je zelf hulp nodig? Bel met Veilig Thuis, ook als je twijfelt. Je kan daar terecht voor advies en hulp als je je zorgen maakt om iemand of als je zelf in een vervelende situatie zit. Veilig thuis: 0800-2000.
