Nertcha

Ik ben heel goed in geheimen bewaren. Iedereen kan zijn geheimen bij mij kwijt, want ik houd het ook echt voor me. Dat moest toen ook van die buurman. Het was ons geheim, ik mocht er met niemand over praten. Er wordt altijd tegen kinderen gezegd dat ze niet met een vreemde mee moeten gaan. Ik zeg juist tegen mijn zoon dat ook vrienden iets kunnen doen. Want in de meeste gevallen worden dit soort dingen gedaan door een bekende.

Pas later ben ik me gaan beseffen dat het niet klopte. Toen ben ik helemaal ontspoord. Ik woonde toen bij mijn vader, want mijn ouders gingen scheiden. Omdat hij altijd laveloos op de bank lag dacht ik dat ik alles kon maken. Dus het was bij mij lang leve de lol. Ik gebruikte op mijn 14e al verdovende middelen. Dat je dat mist als ouder, dat vind ik onbegrijpelijk.

Ik had toen wel meer gedragsveranderingen. Ik was heel rebels en kwam daardoor veel met justitie in aanraking. Dan moest ik weer voorkomen en kreeg ik een taakstraf. Ik werd gezien als een ontspoord probleemkind. Maar met de wetenschap van nu zou je je misschien kunnen afvragen wat er met me aan de hand was. Echt contact, dat iemand aan me vroeg hoe het met me was en waarom ik zo deed, heb ik wel gemist in de vroegere jaren. Ik denk dat als daar wat meer aandacht voor was geweest het heel anders had kunnen lopen.

Pas veel later kwam het eruit. Rond mijn 20e heb ik er voor het eerst met iemand over gesproken en toen ik moeder werd kwam het ook weer naar boven. Ik werd overspoeld door emoties en besefte me hoe kwetsbaar een kind is. Ik vroeg me af hoe en of ik mijn kind wel een veilige jeugd kon bieden.

Laatst kwam het ook naar boven tijdens mijn opleiding tot sociaalpsychiatrisch verpleegkundige. Onderdeel daarvan zijn intervisie bijeenkomsten. Dan vertel je meer over je handelen en je gedrag. En vooral waar dat vandaan komt. In het begin verstijfde ik. We zaten allemaal in een kringetje en iedereen begon te vertellen over hun trauma’s en ik wilde dat totaal niet. Het liefst wilde ik vluchten. Maar de docent prikte daar iedere keer doorheen. Totdat ik het er op een dag uit gooide en vertelde wat ik allemaal heb meegemaakt.

Verder heb ik eigenlijk nooit therapie gehad. Ik ben wel een paar keer vastgelopen in leven. Dat ik er heel even uit was. Dan viel ik ook weer terug in oud gedrag. Ik ging weer drinken zodat ik niks hoefde te voelen. Ik ga nu op een gezondere manier met mezelf om. Ik sport en ik werk veel. Misschien heeft dat vele werken ook weer een functie. Dat ik dan minder tijd heb om na te denken. Ik heb af en toe dat ik me even wil afsluiten. Dat ik geen mensen om me heen wil en in mijn eigen bubbel wil zitten.

Je hoeft niet heel veel woorden te gebruiken om er voor me te zijn. Dat kan ook gewoon in stilte. Soms is het al fijn om even vastgehouden te worden.

Ik vind het nog steeds wel lastig hoor. Ik zal er niet zomaar uit mezelf over beginnen. Ik kan zelfs wat afstandelijk overkomen doordat ik een bepaalde muur om me heen heb gebouwd. Die lijkt langzaam steeds meer af te brokkelen doordat ik meer vertel over wie ik ben en wat ik heb meegemaakt. Het verklaart soms ook mijn gedrag. Als ik bijvoorbeeld een sterke mening heb over mannen. Dat je weet waar dat vandaan komt.

Ik heb nu wel geleerd dat je er niet alleen in hoeft te staan en dat je het ook een stem mag geven. Het heeft me ook gevormd tot wie ik nu ben dus het verhaal mag er ook zijn.