Tessel

Ik zat toen niet lekker in m’n vel. Dus ik vond samenwonen eigenlijk de ideale manier om voor al mijn problemen weg te rennen. Ik liet hem bij mij wonen totdat hij iets gevonden zou hebben. Het geweld begon al vrij snel en na een tijdje durfde ik ook niet meer te vragen wanneer hij wegging en of hij al iets nieuws had gevonden. Als degene die jou zou moeten liefhebben de hele tijd tegen je zegt dat je lelijk en dom bent, dan ga je dat op een gegeven moment ook geloven. Ik ben een keer mishandeld in een overvolle metro. Op dat moment had ik het wel heel erg fijn gevonden en gewaardeerd als iemand zich om me had bekommerd. Misschien was ik dan wel wat meer geneigd geweest om hulp te zoeken. Want nu was het uitblijven van hulp ook nog een bevestiging van de ideeën die ik had. Dat het mijn eigen schuld was en ik het zelf moest regelen en dat niemand iets om me gaf. Ik denk dat dat me uiteindelijk nog langer stil heeft gehouden.

Want ik vond het ook heel lastig om te accepteren dat ik werd mishandeld. Ik had het idee dat ik een fraudeur was. Omdat ik toen ook al best wel feministisch was en mezelf ook zo gedroeg. Aan de buitenkant een sterke vrouw, maar thuis in elkaar geslagen worden door je vriend. Als ik terugdenk aan die periode, lijkt het alsof ik mijn hersenen uit heb gezet. Alsof ik niet meer aanwezig was. Ik wist toen niet eens dat ik van huiselijk geweld kon spreken. Want officieel woonden we niet samen en ik was nog heel jong. Maar je leeftijd zegt natuurlijk niks over de ernst van het geweld dat je meemaakt.

In die periode kwam ik heel weinig buiten en zag ik mijn vrienden en familie steeds minder. Totdat ik op een gegeven moment zoveel geweld en agressie had doorstaan, dat ik het gevoel had dat ik niks meer te verliezen had. En op dat moment maakte het me allemaal niet meer uit. Dus toen heb ik hem letterlijk uit de deur geduwd. Met alle kracht die ik ergens wonderbaarlijk genoeg vandaan wist te toveren.

De dag daarna heb ik geurkaarsjes en wierook aangestoken. Ik heb boodschappen gedaan, voor mezelf gekookt en een muziekje opgezet. Dat was een hele fijne avond. Maar de periode daarna was ik extra bang en ging het heel slecht met me. Het heftigste om mee te maken is die constante angst en de constante dreiging van geweld en woede. Daar word je heel paranoïde van. Ik heb tijdens de relatie de hele tijd op m’n tenen gelopen en me heel ongemakkelijk gevoeld. Een aantal maanden dacht ik de hele tijd dat ik hem zag lopen, maar dat was dan helemaal niet zo. Maar die angst blijft nog heel lang in je lichaam zitten, ook al is het gevaar eigenlijk allang weg. Dat is iets wat lang heeft geduurd om af te leren.

Nu schrijf ik er veel over en ben ik er ook publiekelijk mee bezig. Ik vind dat eigenlijk makkelijker dan om het erover te hebben met de mensen waar ik van houd. Als ik er bijvoorbeeld met mijn moeder over praat, zie ik dat het haar veel pijn doet. En dat vind ik heel lastig. Niet alleen omdat ik het moeilijk vind om te zien dat mijn moeder pijn heeft, maar ook omdat ik op dat moment dan mijn eigen pijn en mijn moeders pijn moet dragen. En dat is soms gewoon te zwaar.

Ik denk dat partnergeweld samenhangt met beeldvorming en dat het een product is van seksisme in de maatschappij. De conservatieve en achterhaalde beelden die we hebben over mannelijkheid en vrouwelijkheid, zijn volgens mij de eigenlijke oorzaak van partnergeweld. Maar ja, dat kun je natuurlijk niet één twee drie oplossen. Ik doe mijn best, maar het gaat nog erg langzaam.

Ik wil dat de mensen die slachtoffer zijn weten dat het niet erg is. Niet erg in de zin van dat ze zich er niet voor hoeven te schamen. Het is niet jouw schuld. Slachtoffer zijn is verschrikkelijk. Ik gun niemand die ervaring. Maar je leven gaat ook door en je hoeft echt niet de rest van je leven gebukt te gaan onder een loodzwaar stigma.

Ik ben trots en heel blij dat ik mezelf nu beter gun, dat ik echt lief ben voor mezelf. Dat ik bij iedereen waar ik mee date of mee omga me afvraag of ik er gelukkig van word en of ik word behandeld zoals ik verdien. Dat vind ik echt een hele waardevolle les.

Partnergeweld komt niet alleen voor bij gesettelde stellen. Juist jonge mensen, nog onervaren in de liefde, zijn er kwetsbaar voor. In haar onlangs verschenen boek ‘Dat zou jij nooit toelaten’ doet Tessel niet alleen haar eigen verhaal, ze biedt ook de informatie die anderen nodig hebben om partnergeweld te voorkomen, herkennen en doorbreken.